Κόκκινος ο πρώτος τίτλος της σεζόν, με τον Ολυμπιακό να βρίσκει στο τέλος μερικά μεγάλα καλάθια από τον Βεζένκοφ και τον Πετρούσεφ να τον κρατάει σε όλο τον αγώνα. Κορυφαίοι οι δυο ψηλοί του Μπαρτζώκα με τον καυτό στο πρώτο ημίχρονο Ντόρσεϊ να είναι ο πρωταγωνιστής του εν λόγω διαστήματος.
Δυο-τρεις γρήγορες παρατηρήσεις από ένα ματς που οι δυο προπονητές δεν άνοιξαν τα χαρτιά τους, προσπαθώντας να το κερδίσουν περισσότεροι βασιζόμενοι στο -ούτως ή άλλως- τρομερό ατομικό ταλέντο των παικτών τους.
Ο Χουάντσο τα πήγε καλά πάνω στο μαρκάρισμα του Βεζένκοφ (στα όχι πολλά λεπτά που έπαιξε), κρατώντας τον όσο το δυνατόν πιο μακριά από τον καλό του εαυτό στο πρώτο μέρος. Ο Μπαρτζώκας σοφά απάντησε, με κεντρικό πικ με τον Βεζένκοφ ως σκρίνερ και χειριστή κάποιον Guard με καλή pull-up εκτέλεση, ώστε να κρατήσει το pop-out του Βούλγαρου τον Ισπανό μακριά από βοήθεια. Credit στον Μπαρτζώκα και στο επιτελείο του, έχει ενδιαφέρον να δούμε μελλοντικά την αντίδραση του Αταμάν εδώ, αλλά και το τι μπορεί να βρει περαιτέρω μέσα από αυτή τη σκέψη ο Ολυμπιακός (drive από τον χειριστή, εισαγωγή back door cut κλπ).
Ο Αταμάν ενώ ο Ολυμπιακός είχε ως δίδυμο ψηλών στο παρκέ τους Πετρούσεφ-Πίτερς, επέλεξε (έχοντας ως ‘5’ τον Γιουρτσεβέν) να πετάξει στο παρκέ τον Μήτογλου, σε ένα σχήμα για το οποίο μιλούσαμε όλο το καλοκαίρι ως μια συγκεκριμένη συνθήκη για την οποία αυτό το δίδυμο δεν θα μπορέσει να ευδοκιμήσει. Ο Ολυμπιακός αμέσως άνοιξε τις αποστάσεις του στην επίθεση (το spacing που λέμε), ώστε να βάλει τους δυο ψηλούς του ΠΑΟ να τρέξουν μεγάλες αποστάσεις ή να δημιουργηθεί mismatch χαμηλά στη ρακέτα. Ο Αταμάν ίσως εδώ να πόνταρε στο να χτυπήσει κυνικά χαμηλά στο ποστ, όμως οι βοήθειες των Guards του ΟΣΦΠ που σήμερα ήταν ιδιαιτέρως aggressive και έκαναν συνεχείς παγίδες (πλήγμα η έλλειψη passing ψηλού από το post από πλευράς ΠΑΟ), αναγκάζοντας τον Τούρκο τεχνικό να αλλάξει άμεσα το συγκεκριμένο σχήμα.
Και μιας και μιλάμε για τον Γιουρτσεβέν, γενικότερα είδαμε μια αντιμετώπιση παρόμοια με την περυσινή του Μπαλτσερόφσκι. Με την πρώτη χαμένη ευκαιρία στο επιθετικό κομμάτι, αποσύρθηκε στον πάγκο και ο Λεσόρ ήταν μονίμως στο παρκέ. Προφανώς και αυτό συνέβη απλώς για τη συγκεκριμένη περίπτωση.
Ο Γκριγκόνις παραμένει ο καλύτερος shooting wing του Παναθηναϊκού, του ελληνικού μπάσκετ και ίσως και της Ευρώπης. Ο Αταμάν μέσω των γνωστών short rolls με τον Λεσόρ έψαξε πολύ το τρίποντο από τη γωνία του Λιθουανού κι εδώ ο κυρίως στόχος ήταν η ομολογουμένως κακή κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Φουρνιέ (κι αυτό τα τελευταία χρόνια, παρακολουθώντας τον Γάλλο στο ΝΒΑ και στα ΦΙΜΠΑ τουρνουά φαίνεται μόνιμη κατάσταση και όχι παροδική, οπότε δεν νομίζουμε ότι υπάρχει φως στον ορίζοντα για βελτίωση του Γάλλου στα μετόπισθεν, τουλάχιστον σε τέτοιου είδους καταστάσεις), όταν καλείται να τρέξει μετά το μάζεμα της άμυνας στον άξονα για close-out άμυνα. Ο Γκριγκόνις επιτέθηκε υποδειγματικά, είτε όντας πανέτοιμος για εκτέλεση, είτε με τρίπλα προς τον άξονα, ώστε να δημιουργηθεί fast break μισού γηπέδου και παιχνίδι αδύνατης πλευράς, κάτι που πέρυσι από τον Παναθηναϊκό δεν τιμήθηκε δεόντως, τουλάχιστον στα εγχώρια ντέρμπι.
Υ.Γ: Για ακόμα μια φορά προκαλούν θλίψη οι “λοβοτομημένοι” της κερκίδας, που δεν έχασαν ευκαιρία σε ένα ματς -επί της ουσίας επίσημο φιλικό, μιας και φιλικό ΠΑΟ-ΟΣΦΠ απλά δεν υφίσταται- μακριά από το κέντρο της Ελλάδος να δημιουργήσουν ένταση και να κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Η ένταση που κυριαρχεί στα πρόσωπα των περισσότερων όταν ο σκηνοθέτης έκανε κοντινά πλάνα, τα υβριστικά συνθήματα ένθεν κι ένθεν και οι προκλήσεις από άτομα μεγάλης ηλικίας αλλά και πολύ μικρής, προσωπικά μας προκαλούν μόνο θλίψη και σιγουριά, πρώτον: ότι ένας τελικός κυπέλλου δεν μπορεί να γίνει ποτέ ξανά με κόσμο στην Αθήνα και δεύτερον: ότι τα επόμενα παιχνίδια στις έδρες των ομάδων μυρίζουν ήδη μπαρούτι και τοξικότητα.
Outsider
