Φτάνουμε αισίως μια εβδομάδα πριν την έναρξη της Ευρωλίγκα για τη σεζόν 2024-’25 και έπειτα από πολλές αναλύσεις και πολλά άρθρα, οφείλουμε να δώσουμε στους ακόλουθους της σελίδας τα καθιερωμένα Power Rankings μας για τη διοργάνωση της νέας σεζόν. Η Ευρωλίγκα κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο σκληρή, ανταγωνιστική κι απαιτητική και τα τελευταία χρόνια οι ελληνικές ομάδες έχουν ολοένα και πιο πρωταγωνιστικό ρόλο στη λίγκα. Ο Ολυμπιακός μετά από τρία σερί ανεπιτυχή Final-4 βλέπει τον αιώνιο Παναθηναϊκό στην πρώτη του μεγάλη προσπάθεια μετά από χρόνια, να απολαμβάνει τους καρπούς μιας μυθικής σεζόν και να επιστρέφει στην κορυφή της Ευρώπης και της Ελλάδας και όλος αυτός ο ανταγωνισμός (που ελπίζουμε να μείνει σε υγιή, αγωνιστικά πλαίσια, μακριά από τοξικότητες) κάνει τις δυο ομάδες να συνθέτουν τα μάλλον πιο δυνατά ρόστερ στην ιστορία τους και να βρίσκονται ένα επίπεδο πάνω από όλες τις υπόλοιπες ομάδες της Ευρωλίγκας. Ένας εμφύλιος στον τελικό της EL μοιάζει πια πιο πιθανός από ποτέ, όμως όλα αυτά ανήκουν στη θεωρία και όπως ξέρουμε, η πράξη απέχει παρασάγγας. Η ψαλίδα μεταξύ πολλών ομάδων φαίνεται να κλείνει σημαντικά και οι δυο αιώνιοι οφείλουν απλώς να επιβεβαιώσουν τον τίτλο του φαβορί που τους δίνεται. Ξεκινάμε την καταμέτρηση λοιπόν:
Πριν τη μεταγραφή του Φουρνιέ, οι κύριοι Αγγελόπουλοι είχαν επισημάνει, ότι το ρόστερ έκλεισε και τότε είχαμε συντάξει ένα άρθρο για τις αμφιβολίες και τα κενά που βλέπαμε μέσα σε ένα τόσο γεμάτο σύνολο. Για το άρθρο λοιδορηθήκαμε, όμως από τότε τα πράγματα άλλαξαν σε μεγάλο βαθμό. Μεταξύ άλλων αναφέραμε ότι η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα έχει μεγάλη συμφόρηση στους ψηλούς και στην περιφέρεια, όσο λείπει και ο Έβανς, δεν υπάρχει ο άνθρωπος των μεγάλων στιγμών. Με τους τραυματισμούς των Φαλ-Μιλουτίνοφ (ιδανικό θα ήταν να μπορούσε ένας εκ των δυο να είναι παρών για λίγα λεπτά) και την έλευση Φουρνιέ, όλα αυτά αλλάζουν. Ο Ολυμπιακός γρήγορα στη σεζόν έχει πιο ευέλικτο και ελαφρύ ροτέισον, που θα τον βοηθήσει να βρει γρήγορα ρυθμό και να φυσικά κάθε πρόσωπο στο ρόστερ ζεστό κι ενεργό. Από την άλλη, αν ο Φουρνιέ δεν είναι ο παίκτης που θα πάρει την μπάλα στα χέρια του στο τέλος κλειστών ματς, τότε ποιος είναι; Ο Ολυμπιακός έχει επίσης μια γεμάτη γραμμή από περιφερειακό σκορ και παίκτες που παράγουν (κυρίως) χωρίς την μπάλα (Ντόρσι, Πίτερς, Βεζένκοφ). Λείπει ο PG που θα κρατήσει ζεστούς τους συμπαίκτες του και θα τηρήσει την ισορροπία στην προτεραιότητα των επιθέσεων, όμως το σύστημα του Μπαρτζώκα, μέσα από την ομοιογένεια και τη συνοχή παράγει ευκαιρίες για όλους και διατηρεί την ένταση σε υψηλά επίπεδα. Ο Ολυμπιακός έχει πλέοντα πάντα, ώστε να ανταπεξέλθει σε κάθε περίσταση και ο ποιότητα της δουλειάς του κόουτς Μπαρτζώκα για ακόμα μια χρονιά θα είναι το Α και το Ω αυτού του συνόλου. Οι ερυθρόλευκοι όπως είπαμε και στον πρόλογο πιο πάνω, μπαίνουν πεισμωμένοι και αποφασισμένοι για απαντήσεις στη νέα σεζόν και για πρώτη φορά σε αυτή τη νέα εποχή του Coach-B η ομάδα φέρει ορθά-κοφτά πάνω της την ταμπέλα του φαβορί. Οι κυπελλούχοι Ελλάδος απλώς ΠΡΈΠΕΙ φέτος να κερδίσουν. Ο πήχης έχει ανέβει τόσο που η απλή συμμετοχή στο Final-4 δεν συνιστά πλέον επιτυχία από μόνη της, ενώ οτιδήποτε λιγότερο θα είναι πολύ απλά, αποτυχία.
Ο Παναθηναϊκός ως πρωταθλητής Ευρώπης κι Ελλάδος δεν μπαίνει στην πρώτη θέση για τον απλούστατο λόγο του ότι αμφιβάλλουμε, για το αν μπορεί να παρουσιαστεί το ίδιο πεινασμένος και ενθουσιώδης στη νέα σεζόν. Δημιουργήθηκε άρθρο και για τους πράσινους και τα πιθανά προβλήματα που μπορεί να προκύψουν μέσα σε ένα τόσο υπερφορτωμένο ρόστερ. Πέραν της σπίθας που οφείλει να διατηρήσει ο Εργκίν Αταμάν στα μάτια των παικτών του, όπως και στην περίπτωση του Ολυμπιακού θεωρούμε δύσκολο να διοχετευτεί όλο αυτό το ταλέντο των ομάδων στο παρκέ, ή τουλάχιστον σύντομα. Ο Παναθηναϊκός θα εξαρτηθεί και πάλι σε σημαντικό βαθμό από το gritty παιχνίδι των Γκραντ-Ερνανγκόμεζ, όπως επίσης και από το αν ο Γκριγκόνις διατηρήσει σε υψηλό επίπεδο το 3nD παιχνίδι του. Ο Λεσόρ είναι ένα ερωτηματικό για την επόμενη σεζόν. Έρχεται από δυο συγκλονιστικές φουλ (να τονιστεί αυτό) σεζόν και βρίσκεται σε contract expiring για τον ίδιο σεζόν, με τον Γάλλο να αφήνει εμμέσως πλην σαφώς μετά το Ολυμπιακό τουρνουά (εξαιρετικό για αυτόν) να εννοηθεί ότι θα κυνηγήσει το όνειρο του ΝΒΑ. Οι πράσινοι που πλέον διακατέχονται από ακραία αντανακλαστικά διοικητικά και προπονητικά, φρόντισαν να φέρουν στο ΟΑΚΑ έναν παίκτη που μπορεί άνετα σε μια τέτοια περίπτωση (την οποία φυσικά και απεύχονται) να ανέβει ως ο πρώτος Center της ομάδας: τον Ομέρ Γιουρτσεβέν, που φέρνει στο σύνολο του συμπατριώτη του τεχνικού στοιχεία που η ομάδα πέρυσι δεν είχε και θα τη βοηθήσουν να βελτιώσει κι άλλο το παιχνίδι της: ασφάλεια στο ριμπάουντ, απαραίτητο εφόδιο για να ανοίξεις το γήπεδο (με τον Μπράουν θα γίνουν ακόμα πιο εύκολα τα πράγματα), προσωπικό παιχνίδι στο ποστ (διατηρεί αμυντική ισορροπία και φθείρει τον αντίπαλο) και προστασία στο ζωγραφιστό. Με τον Οσμάν έχουμε κάποιες επιφυλάξεις, περιμένοντας από τον Αταμάν να ξεκινήσει τη σεζόν ως είχε και αν έπαιρνε κάποιο ‘3’ αυτό να ήταν ένας εργάτης στα πρότυπα του Γκραντ, αλλά πέραν των εντός παρκέ δεδομένων, ισχύει και το εμπορικό-επικοινωνιακό κομμάτι, στο οποίο οι πράσινοι δίνουν μεγάλη έμφαση παραδοσιακά. Ο Παναθηναϊκός έχει τη δυνατότητα να φέρει στα ίσια το καράβι, αν αυτό ξεκινήσει στραβά και ελπίζει στην τελική ευθεία της σεζόν να πιάσει όπως και πέρυσι τα υψηλότερα δυνατά στάνταρ απόδοσης και φυσικά να έχει όλους τους παίκτες του διαθέσιμους. Ο Ναν με τον Σλούκα θα πάρουν την μπάλα στα κρίσιμα σημεία, ο Μήτογλου αναμένεται να είναι και πάλι ένας από τους πιο σταθερούς πόλους στο σκορ, ενώ το hustle των Παπαπέτρου-Καλαϊτζάκη-Αντετοκούνμπο από τον πάγκο, θα είναι το όπλο του Αταμάν σε πολλές βραδιές που τα πράγματα δεν θα κυλούν ευνοϊκά και θα αναζητείται ο game-changer (ή και series changer όπως πέρυσι με τον πρώτο).
Ναι, η Ρεάλ μετά από πολύ καιρό φαντάζει πιο ευάλωτη από ποτέ, όμως αυτό ενδεχομένως να είναι το μεγάλο της όπλο για φέτος. Η “βασίλισσα” ξεκίνησε με το αριστερό τη σεζόν, χάνοντας το σούπερ καπ από την φοβερή Ουνικάχα Μάλαγα (που ήδη μετράει δυο τίτλους στη σεζόν) και ο Τσους Ματέο άφησε να εννοηθεί ότι στη Μαδρίτη ψάχνουν έναν παίκτη στα Forward ή κάποιον που θα φέρει ένα ντόμινο εξελίξεων, για να συμπληρωθούν τα στοιχεία που λείπουν από τη θέση ‘4’. Η Ρεάλ βλέπει μερικές από τις παλιές της καραβάνες να αποχωρούν (Ροντρίγκεζ-Ρούντι-Κοσέρ) και με τις ανανεώσεις Ταβάρες-Χεζόνια και τη μεταγραφή Ιμπάκα αναγκάζεται να πάει πιο συντηρητικά σε κάποιες θέσεις, με την έλευση των Μέις-Φελίζ να είναι κινήσεις που πριν μερικά χρόνια θα περιμέναμε από την Μπασκόνια και όχι από τους “Μερένχες”. Καμπάτσο-Μούσα-Χεζόνια θε είναι το βαρύ σασί της επίθεσης του Τσους Ματέο, με το αμυντικό παιχνίδι των Ντεκ-Γκαρούμπα-Μέις να είναι πλέον ζωτικής σημασίας. Ο Αμπάλντε αναμένεται να δει άνοδο στα λεπτά του, ώστε να αποτελέσει μια εσωτερική μεταγραφή, ενώ στη γραμμή ψηλών υπάρχει και ο νεαρός Εντιαγέ (πήρε χρόνο και ανταποκρίθηκε άριστα στα δυο τελευταία Final-4) που καλύπτει δυο θέσεις και φέρνει ένα 3nD στοιχείο που δεν έχει κάποιος άλλος εκ των ψηλών της “βασίλισσας”, όντας ταυτόχρονα ένα μεγάλο prospect που αναμένεται να επιλεγεί ψηλά στο επερχόμενο ντραφτ και να διατηρήσει την παράδοση παικτών της Ρεάλ που ανεβαίνουν στο παγκόσμιο επίπεδο και πρωταγωνιστούν, κομμάτι που αναμφίβολα επιζητά η Ρεάλ, ώστε να συνεχίσει να είναι πόλος έλξης νεαρών αθλητών. Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι ξανά μια ομάδα για Final-4, όμως δεν θα είναι και έκπληξη, αν δεν τα καταφέρει.
Όπως στην περίπτωση του Ολυμπιακού, έτσι κι εδώ, η πρόοδος του συγκεκριμένου γκρουπ παικτών και προπονητών χτυπάει ταβάνι και βάζει μεγάλη πίεση για νίκη κι επιτυχία στην ομάδα. Η Μονακό σε περίπτωση αποτυχίας έστω να φτάσει στα μονά παιχνίδια του Μαΐου ενδέχεται να ξηλωθεί και να χτιστεί σε μεγάλο βαθμό από την αρχή. Η μεταγραφή του Νικ Καλάθη και η σύνθεση του διδύμου με τον Μάικ Τζέιμς είναι το ίδιο πωρωτική και εκρηκτική όπως ήταν και πριν 8 χρόνια, ενώ ο Παπαγιάννης εξαργυρώνει την εξαιρετική του παρουσία στη σειρά των πλέι-οφ απέναντι στους Μονεγάσκους. Το δίδυμο των Μοτιεγιούνας-Παπαγιάννη δεν μας αρέσει ιδιαίτερα, με τον τρίτο Σέντερ της ομάδας, Ζαϊτέ, να είναι ο παίκτης που θα καθορίσει πολλά στο ροτέισον της συγκεκριμένης θέσης. Ο Ντιαλό στα φόργουορντ έρχεται για σπουδαία σεζόν, όντας πια παίκτης πρώτης γραμμής. Μπορεί να πνίξει με τον Καλάθη μια περιφερειακή επίθεση του αντιπάλου, όμως επιθετικά φαίνεται να κολλάει το πράγμα όσον αφορά στο μισό γήπεδο. Μπλόσομγκεϊμ και Βίτο Μπράουν στη θέση ‘4’ θα φέρουν άμυνα και μακρινό σουτ αντίστοιχα, με την αποτελεσματικότητα του καθενός στο στοιχείο του να είναι ζωτικής σημασίας για το σύνολο, ενώ το iso παιχνίδι του Οκομπό πρέπει να μπει σε καλούπι και να ρίχνεται στη μάχη μέσα από σωστό διάβασμα και μετακίνηση της μπάλας και ταυτόχρονα της αντίπαλης άμυνας. Ο Σάσα Ομπράντοβιτς μπορεί να πάει σε ultra small ball με τον Μπλόσομγκεϊμ στο ‘5’ ή να ψηλώσει με τον Αμερικάνο να ανεβαίνει ακόμα και στο ‘3’. Μπορεί να ανοίξει το γήπεδο με τα 5άρια του, για να ανοίξει χώρους στο ζωγραφιστό για τις επελάσεις των περιφερειακών του, ενώ έχει παίκτες που ποστάρουν από πολλές θέσεις. Ώρα μηδέν στο “πριγκιπάτο”. Όλοι θα μπουν μπροστά στον προσωπικό τους καθρέπτη.
Αναφερθήκαμε αναλυτικά και στο άρθρο μας για τους “Γκρόμπαρι”. Βάζουμε τους Σέρβους σε τόσο ψηλή θέση με κάθε επιφύλαξη, όμως ποντάρουμε πολλά στον εγωισμό και στο κίνητρο του Ζοτς, ο οποίος παραδοσιακά επιστρέφει πιο δυνατός μετά από αποτυχημένες σεζόν όπως η περσινή. Ο “Μίδας” του ευρωπαϊκού μπάσκετ πήρε σκούπα και άλλαξε ριζικά την ομάδα, στοχεύοντας σε νεανική ενέργεια γαρνιρισμένη με εμπειρία από την Ευρωλίγκα, πολυθεσίτες, low profile χαρακτήρες και παίκτες που έρχονται είτε με καλό μομέντουμ (Τζόουνς, Μάικ), είτε με υψηλό κίνητρο να καλύψουν το χαμένο έδαφος και να πάρουν πίσω τη χαμένη τους αίγλη (Ντέιβις, Ντιλικινά). Η πρόοδος του Ποκουσέφσκι στο συγκεκριμένο πρότζεκτ θα παίξει πολύ σημαντικό ρόλο. Στο ρόστερ βρωμάει το positionless μπάσκετ και μια switch everything ή και προσαρμοσμένη άμυνα. Το μήκος και η αθλητικότητα κάνουν μπαμ στο εν λόγω ρόστερ, που αναμένεται να τρέξει και να προσπαθήσει να πιέσει σε όλο το γήπεδο, για να βρει πόντους στον αιφνιδιασμό. Φανταστείτε απλώς ένα σχήμα με τους Ντιλικινά-Μπονγκά-Ποκουσέφσκι στις ενδιάμεσες θέσεις, πόσο πολύ μπορεί να “μικρύνει” το γήπεδο και να πνίξει τον αντίπαλο. Φυσικά και το ίδιο σχήμα (υποθετικά μιλώντας πάντα) θα έχει και περιορισμούς επιθετικά, αλλά πιστεύουμε, ότι φέτος ο Ομπράντοβιτς, έχοντας γνώση των τόσων πολλών αλλαγών που έκανε, θα βρει τον… κωδικό για το χρηματοκιβώτιο.
Όσο κι αν το ευρύ κοινό βρίσκει ελκυστικό το ρόστερ που έχει στα χέρια του ο Σάρας στην Πόλη, άλλο τόσο εμείς κρατάμε επιφυλάξεις. Κατ’ αρχήν δεν μας αρέσει η συνύπαρξη των Μπόλντουιν-Σάρας, με τον Αμερικάνο να είναι ένα “καθαρόαιμο” που δεν νομίζουμε ότι μέσα σε ένα αυστηρό και περιορισμένο Playbook μπορεί να βγάλει το 100% του ταλέντου του. Έπειτα η γραμμή της περιφέρειας είναι φορτωμένη με παίκτες πολλών ταχυτήτων και δεξιοτήτων που κολλάνε καλά μεταξύ τους (μοναδική παραφωνία ο Ουίλμπεκιν που σιγά σιγά η λίγκα θα τον ξεράσει). Η γραμμή των φόργουορντ είναι ιδιαίτερα γεμάτη και ταλαντούχα, με παίκτες που καλύπτουν πολλές θέσεις, αλλά μπορούν άνετα να παίξουν μαζί και να δημιουργήσουν μια solid line-up που θα μικρύνει το γήπεδο και θα σουτάρει εξαιρετικά, με τον Μέλι να δίνει τη δυνατότητα ως ‘5’ να δούμε ένα σχήμα με 3 ή και 4 φόργουορντ στην 5άδα. Ειλικρινά βρίσκουν τη γραμμή ψηλών ξεπερασμένη, ντεμοντέ και μη συμβατή με το υπόλοιπο ρόστερ και γι’ αυτό τοποθετούμε σε αυτή τη θέση τη Φενέρ. Ευχόμαστε οι Μπιρτς-Μαριάνοβιτς-Σανλί να μας διαψεύσουν και να κάνουν dominate τη λίγκα. Τα χαρακτηριστικά τους κολλάνε άψογα μεταξύ τους και θα δημιουργούσαν μια τρομερή 3άδα ψηλών αν βρισκόμασταν 3-4 χρόνια πίσω, όμως πια τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά και θεωρούμε ότι αυτό θα φανεί σύντομα. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν υπάρχει κάποιο άλλο πρόσωπο στη φροντ λάιν του Γιασικεβίτσιους, αν και ακούγεται ότι αναζητείται ένας ακόμα PF/C.
Μιλήσαμε εκτενώς σε άρθρο μας για τη νέα συγκροτημένη προσπάθεια που γίνεται στη Λομβαρδία. Η Αρμάνι ξεκίνησε ιδανικά, κατακτώντας μετά από 3 χρόνια το σούπερ καπ της Ιταλίας και ο Νέναντ Ντιμιτρίγεβιτς, για τον οποίο μιλήσαμε με τα καλύτερα λόγια αναδείχθηκε MVP. Στο Μιλάνο προστέθηκε μπόλικη σκληράδα και ταχυδύναμη, ποντάροντας στην ενέργεια και τη φλόγα παικτών που έρχονται σε νεαρή ηλικία με διάθεση και ορμή για κάτι καλό (Νίμπο, Ντιμιτρίγεβιτς, Μπολμάρο, Μπρουκς, Ντιοπ, ΜακΚόρμακ). Δίπλα σε αυτό το συστατικό διατηρήθηκε η ποιότητα μερικών σούπερ individual scorers όπως οι Σιλντς και Μίροτιτς και προστέθηκαν επίσης βετεράνοι με πολύπλευρο ταλέντο που έχουν υπάρξει σε πολύ απαιτητικά περιβάλλοντα πρωταθλητισμού (Κοσέρ-ΛεΝτέι). Ο Μεσίνα μπορεί να παρατάξει πολλά και διάφορα σχήματα, έχει γηγενείς παίκτες (Τονούτ, Ρίτσι, Μπορτολάνι, Φλακαντόρι), προσωπικότητες και γενικότερα μια πολύ καλή ισορροπία στο ρόστερ του μετά από πολλά χρόνια. Δεν θα μας κάνει εντύπωση αν η Αρμάνι και πάλι δεν καταφέρει να μπει στην 8άδα (το DNA σε έναν σύλλογο είναι απίστευτα σημαντικό), όμως δεν θα μας κάνει εντύπωση αν τερματίσει και σε θέση αρκετά ψηλότερη από την 7η στην οποία και την τοποθετούμε.
Ειλικρινά ΔΕΝ μας αρέσει η Μπάρτσα. Αρχικά βρίσκουμε το ρόστερ παλαιωμένο και ταλαιπωρημένο με παίκτες που θεωρούμε ότι έχουν κάνει τον κύκλο τους στην ομάδα (πχ Σατοράνσκι). Δεύτερον, απορούμε γιατί οι “Μπλαουγκράνα” και ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο δεν στήριξαν τον Ρότζερ Γκριμάου, ένα δικό τους παιδί, που πήρε το βάπτισμα πυρός (δεν τα πήγε καθόλου άσχημα στην Ευρώπη, δεκτό το ότι πάτωσε στην ACB) και απέκτησε την εμπειρία που απαιτούταν για τη διοργάνωση. Τρίτον, αφού αποφάσισαν αυτή την αλλαγή και ο Τσάβι Πασκουάλ ήταν διαθέσιμος, γιατί δεν πήγαν προς αυτή την κατεύθυνση και αντ’ αυτού επέλεξαν έναν αμφιβόλου ποιότητας τεχνικό που εδώ και χρόνια δεν έχει δείξει κάτι ιδιαίτερο, αντιθέτως μάλιστα απολύθηκε πέρυσι από την Μπασκόνια, με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς να τον εκθέτει άμεσα με την εντυπωσιακή αλλαγή της ομάδας. Τέλος πάντων, πίσω στο αγωνιστικό. Στη θέση του Κάλινιτς έρχεται ο Άντερσον (no comment), ενώ η γραμμή ψηλών υπερφορτώθηκε με την έλευση των Μετού (C/PF) και Γιουσούφα Φαλ. Ο Μετού δεν είναι ο παίκτης που θα καλύψει εύκολα τη θέση ‘4’ στην Ευρώπη, σε αντίθεση με ότι γράφεται δεξιά κι αριστερά, ενώ μην ξεχνάμε ότι πέρυσι υπήρχαν παράπονα από τον Γκιγιέρμο Ερνανγκόμεζ για τον χρόνο συμμετοχής, με το πρόβλημα να φαίνεται διογκωμένο πριν καν ξεκινήσει η σεζόν. Ο Πάντερ έρχεται από ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον για να αποδείξει τα γαλόνια του, ο Λαπροβίτολα που σταθερά βελτιώνεται οδεύει στα 34 του, χωρίς τη σπουδαία διάκριση, ενώ μέσα σε όλη αυτή την πολυκοσμία στην περιφέρεια, ο Πεναρόγια οφείλει να βρει ρόλο και χρόνο για τον Νούνιεζ, ένα σπουδαίο πρόσπεκτ για το ισπανικό μπάσκετ. Θα καταφέρει να βάλει όλα τα παραπάνω στην ίδια σελίδα; Αμφιβάλλουμε. Καλή τύχη…
Οι παίκτες βγήκαν μπροστά και έθεσαν βέτο για την παραμονή του Μιγιάτοβιτς, όταν ήδη πριν τη λήξη της προηγούμενης σεζόν η διοίκηση της Εφές τα είχε βρει σε όλα με τον Τσάβι Πασκουάλ. Αυτό μαρτυρά σπουδαίο κλίμα εντός της ομάδας. Ο σκληρός της πυρήνας της Εφές φυσιολογικά διαλύεται σιγά σιγά, με τους Μπομπουά-Λάρκιν και Μπράιαντ να είναι οι μοναδικοί εναπομείναντες της πρωταθλήτριας ομάδας προ τριετίας. Ο Μιγιάτοβιτς έφερε στην Πόλη τον Πουαριέ για τη θέση του βασικού Σέντερ και τον Σμιτς για αυτή του ‘4’ και τους Τζόνσον-Νουόρα στις θέσεις των πλαγίων. Καλές μεταγραφές σαν μονάδες με την υπογραφή του Στάνλεϊ Τζόνσον να είναι κάπως βιαστική και εν τέλει να φαίνεται ότι δεν κολλάει ιδανικά με το υπόλοιπο ρόστερ, αφού καπελώνει χωρίς λόγο αρκετούς από τους ήδη υπάρχοντες αθλητές, ενώ δημιουργεί μια συμφόρηση στα “φτερά” και ένα μη ομαλό ντόμινο στο ροτέϊσον. Οτούρου και Τόμπσον έμειναν από την περασμένη σεζόν, όπως και οι Ουίλις-Οσμάνι-Γιλμάζ-Χόλατζ. Η Εφές δεν είναι ξεκάθαρο αν είναι ομάδα ανοιχτού ή μισού γηπέδου, ενώ ταυτόχρονα φαίνεται να της λείπουν κάποια αμυντικά εργαλεία. Πολύ σκληρή στην άμυνα στη ρακέτα με δυο κομάντο στο ‘4’ (Ουίλις-Σμιτς) και δυο πολύ καλούς αθλητές στο ‘5’ (Πουαριέ-Οτούρου), όμως στην περιφέρεια και ειδικά από τη στιγμή που ο Νουόρα ακόμα (λογικά) ψάχνεται με τα νέα δεδομένα και ο Λάρκιν βγάζει τραυματισμούς, τα πράγματα περιπλέκονται. Με όλα τα παραπάνω και με έναν προπονητή που δεν έχει δώσει ακριβώς τα διαπιστευτήριά του στη διοργάνωση, δικαιωματικά μπαίνει σε αυτή τη θέση.
Η Βίρτους πέρυσι έκανε σαματά μέχρι και τις πρώτες αγωνιστικές του δεύτερου γύρου, όπου οι τραυματισμοί και κυρίως αυτός του Κορντινιέ, την λύγισαν, αποτρέποντάς της στην τελευταία αγωνιστική των Play-In την είσοδο στην 8άδα. Ο Μπάνκι που έκανε τρομερή δουλειά πέρυσι με ένα ρόστερ που δεν ήταν δικό του, στόχευσε στην προσθήκη γρήγορων και δυνατών ποδιών στην περιφέρεια και παίκτες με ικανό iso παιχνίδι (Κλάιμπερν- Μόργκαν-Τάκερ). Είναι προφανώς ένα πλάνο, ώστε να υποστηριχθεί το υποδειγματικό off-ball παιχνίδι του Μπελινέλι και ακόμα, να μπορέσει ο Σενγκέλια να πάρει την μπάλα σε κίνηση και σε ανισορροπία άμυνας, κομμάτι στο οποίο θερίζει. Στον άσο βλέπουμε τους κομάντος Χάκετ και Παγιόλα, γεγονός που δεν γεννά αισιοδοξία ως προς την ομαλή ροή της επίθεσης, ενώ στους φόργουορντ ήρθε ο διεθνής με τη Λετονία (παίκτης του Μπάνκι δηλαδή) Γκρατζούλις που δίνει σουτ και σαν εσωτερική μεταγραφή ενδέχεται και ευχόμαστε φυσικά να λειτουργήσει ο Πολονάρα, ο οποίος μπορεί να αποδειχθεί και το βαρόμετρο της ομάδας. Ο Ιταλός PF/C στο σούπερ καπ ήταν χάρμα ιδέσθαι και -το σημαντικότερο- φαίνεται να έχει βρει ξανά το χαμόγελο και το κίνητρό του. Η Βίρτους εφόσον λειτουργήσει σωστά το δίδυμο Κλάιμπερν-Σενγκέλια στο ‘3-4’ (υπήρξαν συμπαίκτες στην ΤΣΣΚΑ) θα έχει τύχη σε κάθε ματς, αφού η άμυνά της φαντάζει μπετόν αρμέ με όλη αυτή την αθλητικότητα κατά μήκος του ρόστερ. Η ισορροπία στην επίθεση και η δυναμική της έδρας σε συνδυασμό με τη φλόγα της πόλης της Μπολόνια για νέες διακρίσεις, θα είναι το όχημα για την επόμενη μέρα της ιστορικής Βίρτους. Μάτια ανοιχτά για τον Κορντινιέ που μετά από ένα επικό Ολυμπιακό τουρνουά έρχεται να επανασυστηθεί στο ευρωπαϊκό κοινό και να επιβεβαιώσει τη δυναμική του.
Η Μακάμπι που για ευνόητους λόγους δεν αποτελεί πια μια εκ των πρώτων επιλογών ενός παίκτη στην αγορά βλέπει την περυσινή της πολύ καλή ομάδα να ξηλώνεται και ο Κάτας με το κοφτερό μάτι στην αγορά έχει την πρόκληση να χτίσει ένα εκ νέου ανταγωνιστικό ρόστερ με ακόμα μικρότερο μπάτζετ και ακόμα μεγαλύτερη -φυσιολογικά- καχυποψία από τους παίκτες, λόγω της κατάστασης στο Ισραήλ. Η “ομάδα του λαού” δεν θα έχει τη δυναμική της έδρας, όμως θα δουλέψει και θα προσπαθήσει να βελτιωθεί μέσα στη σεζόν, στοχεύοντας σε παίκτες που παίρνουν το βάπτισμα πυρός στη διοργάνωση και αποσκοπούν στην καθιέρωση (Γκάμπριελ-Χόρντ) και σε παίκτες που επιχειρούν το δικό τους come-back μετά από κακή χρονιά (Γιοκουμπάιτις-Λόιντ). Ο Ράντολφ ως προσθήκη από το εγχώριο πρωτάθλημα και η παραμονή των Μπλατ-ΝτιΜπαρτολομέο-Κοέν-Ριβέρο θα είναι η παλιά φρουρά που θα τηρήσει τους κανόνες ιεραρχίας. Ο Όντετ Κάτας έχει πολλή δουλειά μπροστά του αλλά και μια πολύ μεγάλη πρόκληση να διεκδικήσει την 8άδα με το νέο αποδυναμωμένο ρόστερ της Μακάμπι. Θα επιχειρήσει ξανά να παρουσιάσει ένα πεινασμένο σύνολο με βαθείς κώδικες επικοινωνίας και Up-Tempo παιχνίδι προσωπικής φάσης στα πρότυπα του αμερικάνικου μπάσκετ, όπως άλλωστε παραδοσιακά πρεσβεύει η Μακάμπι. Η καριέρα του βρίσκεται σε καλό δρόμο και η νέα σεζόν μπορεί να προσθέσει ένα αστραφτερό παράσημο στο πέτο του, που θα του εξασφαλίσει ένα πολύ καλύτερο (τουλάχιστον οικονομικά) μέλλον στην προπονητική.
Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος προέβη σε πολλές μεταγραφές αυτό το καλοκαίρι, γεμίζοντας τις θέσεις των γκαρντ και φόργουορντ και αφήνοντας μετέωρη αυτή του Σέντερ. Δεν μας αρέσει το όλο εγχείρημα και θεωρούμε ότι σύντομα αυτό θα φανεί κατώτερο των προσδοκιών. Κατ’ αρχήν βλέπουμε ως μια νέα περίπτωση Τόμπσον-Εφές τη μεταγραφή ΜακΙντάιρ από τη Μπασκόνια με μια overpaid μεταγραφή, από αυτές που την πατάνε πολλές ομάδες όταν ψωνίζουν από τους Βάσκους, που έχουν την τεχνογνωσία να παίρνουν το 110% από έναν αθλητή τους. Έπειτα, μεταγραφές όπως αυτές του Κάναν και του Ντάουμ μοιάζουν μετρίου βεληνεκούς, ενώ η έλευση του Ντόμπριτς (σωστή σκέψη) μάλλον τρακάρει με την ύπαρξη του Γκιεντράιτις, με τον οποίο ενώ έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά και σαν παίκτες κουμπώνουν, δύσκολα θα βρουν και οι δυο τον χρόνο που απαιτούν και τον ρόλο που θέλουν. Η μεταγραφή ΜακΙντάιρ βάζει τοίχο στο σούπερ νεανικό δίδυμο των Γιάγκο-Κόστιτς (πρέπει να βγουν μπροστά), ενώ στην ομάδα παραμένουν οι βιρτουόζοι αλλά ξεπερασμένοι Τεόντοσιτς-Νέντοβιτς, με τον δεύτερο σε μια πρόσφατη τυχαία αναζήτησή μας να βρίσκουμε ότι… δεν έχει παίξει ποτέ στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκα(!). Στο ‘5’ ο Πλάβσιτς και ο Μίτροβιτς θα είναι οι εναλλακτικές του Μπόλομποϊ, που όσο τίμιος κι αν είναι ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι starting Center ομάδας επιπέδου 8άδας. Σωστή η παραμονή του πολυεργαλείου Νταβίντοβατς, όπως επίσης και η επιστροφή του Κάλινιτς, παίκτη που ταιριάζει γάντι στο μπάσκετ του Σφαιρόπουλου και φυσικά στην ιδιοσυγκρασία του συγκεκριμένου οργανισμού.
Νέα εποχή από τα μέσα της σεζόν πέρυσι στο Κάουνας, όπου επιχειρείται ένα restart μετά την απώλεια του τίτλου της LKL και τη φυγή σημαντικών παικτών όπως ο Έβανς και ο Σμιτς. Ο Τρινκιέρι δίνει τα κλειδιά του στον Φρανσίσκο και γεμίζει τις θέσεις των πλαγίων με μπόλικη παραγωγική δυναμική, αθλητικότητα και μήκος. Δίπλα στον spot shooter Μάνεκ, προστίθεται ο Μίτσελ που φέρνει προσωπική φάση με πρόσωπο-πλάτη παιχνίδι, ο Μπραζντέικις επιστρέφει μετά από μια απογοητευτική σεζόν στον Ολυμπιακό για να ξαναβρεί τον εαυτό του, ενώ ο Ουάλας θα είναι ο νέος go to guy των Λιθουανών και ο Σιρβίντις το καινούργιο εγχώριο πρότζεκτ της Ζαλγκίρις. Μπιρούτις ως βασικός πια Σέντερ (θυμάστε την παρουσία του ήσυχα κι αθόρυβα από τις εποχές του Σάρας, έπειτα τον δανεισμό του στην Ισπανία και την Ομπραντόιρο και τέλος την επιστροφή του στο Κάουνας) με τον μέντορα 38χρονο Ντάνστον ως δεύτερο και τον Σμάιλαγκιτς ως τον energy guy στις δυο θέσεις ψηλών. Ο Μπιρούτις ειρήσθω εν παρόδω, είναι συνομίληκος του Παπαγιάννη και θα λέγαμε ότι πλέον η πορεία των δυο παικτών δεν μοιάζει σε κανένα σημείο αφού ο Έλληνας με πολλές φανφάρες και πολύ χρόνο και χώρο δεν κατάφερε ποτέ να καθιερωθεί ως βασικός σε κάποια ομάδα (πλην του κόβιντ ΠΑΟ), με τον Μπιρούτις που ποτέ δεν ακουγόταν το όνομά του να παίρνει τη θέση του μέσα από σκληρή δουλειά και υπομονή, πίσω από τους προβολείς και τα πρωτοσέλιδα. Ο Τρινκιέρι μπορεί να φέρει τα πάνω-κάτω στη διοργάνωση και να αποτελέσει την έκπληξη της σεζόν, όμως θα πρέπει να βρει γρήγορα ρόλο στους πολλούς παίκτες με τους οποίους έχει φορτώσει το ρόστερ στις περιφερειακές θέσεις.
Εποχή Λάσο στην Μπουέσα Αρένα, ένας προπονητής παιδί της Βιτόρια αλλά προπονητικά αντίθετος σε αυτό που παραδοσιακά αντιπροσωπεύει ο συγκεκριμένος οργανισμός. Η Μπασκόνια ανέκαθεν έψαχνε το ανοιχτό γήπεδο, το γρήγορο μπάσκετ και το απρόβλεπτο, ενώ ο Λάσο θέλει τα πάντα στην εντέλεια και με λεπτομερειακή δουλειά. Μένει να δούμε ποια πλευρά θα κάνει τη μεγαλύτερη υποχώρηση ή αν βρεθεί η πολυπόθητη χρυσή τομή μεταξύ των δυο πλευρών. Ο Λάσο φέρνει τους Φόρεστ (καλείται να συνεχίσει την παράδοση των μεγάλων PGs των τελευταίων χρόνων μετά τους Τόμπσον-ΜακΙντάιρ) και Καμάρ Μπόλντουιν (το στοίχημα που θα κληθεί να αποτελέσει το νέο προϊόν στη βιτρίνα της ομάδας) δίπλα στον Χάουαρντ, διατηρώντας το aggressive παιχνίδι του Ρογκαβόπουλου στα φτερά, τον αρχηγό Σεντεκέρσκις που θα είναι ο συνδετικός κρίκος και τον εξαιρετικό πέρυσι, Τσίμα Μονέκε. Ντόντα Χολ και Χαλίφα Ντιοπ θα είναι τα 5άρια μιας εκ των πιο αδύναμων -στα χαρτιά- ομάδων στη θέση αυτή, ενώ στην περιφέρεια έχουν προστεθεί επίσης γρήγορα πόδια με τους Γιαραμάζ-Καμπαρό. Ο Σέρβος στοχεύει επιτέλους να βρει τον εαυτό του στεριώνοντας σε κάποια ομάδα και ο Γάλλος να κολλήσει σε μια ομάδα που μπορεί να τον βοηθήσει να βγει στον αφρό και να ανεβάσει τις μετοχές του. Θα λέγαμε ότι η ομάδα χρειάζεται έναν ακόμα ψηλό, ιδανικά διπλοθεσίτη και έναν γκαρντ με αμυντικό παιχνίδι, αλλά η Μπασκόνια έριξε το μπάτζετ φέτος και τα μάτια της στην αγορά είναι πάντα ανοιχτά.
Η Βιλερμπάν συνεχίζει με τον Πουπέ στον πάγκο, έναν φιλόδοξο προπονητή που μαζί με ένα μικρό γκρουπ προπονητών της Ευρωλίγκα αποτελούν το αύριο των πάγκων της ηπείρου μας και αυτό από μόνο του αξίζει προσοχής. Η Βιλερμπάν στο νέο της γήπεδο επιχειρεί ένα νέο ξεκίνημα. Σημαντικό το ότι δεν είχε πολλές απουσίες το καλοκαίρι με τις διεθνείς διοργανώσεις, σημαντικό επίσης το ότι μέχρι στιγμής δεν έχει τραυματισμούς. Ο Μαλεντόν επιστρέφει στη Λυών σε ένα εγχείρημα στα πρότυπα των Γιαμπουσελέ-Οκομπό και αναμένεται να είναι αν όχι άμεσα, σύντομα, ο πρωταγωνιστής της ομάδας. Ο Λι δεν πωλήθηκε στη Μονακό και ανανέωσε με την ομάδα, σε μια “δήλωση” του συλλόγου ότι δεν πουλάει και θέλει να χτίσει κάτι υγιές. Σωστά, θα πούμε εμείς. Στην ομάδα προστέθηκε σκληράδα και προσωπικότητα (Χάρισον-Σκόφιλτ), νεανική φλόγα (Αζινσά, Μαλεντόν, Σακό), παραμένουν οι παλιές καραβάνες (Καούντι, Λάιτι, Ντε Κολό, Λοβέρν, Τζάκσον) και προστέθηκε ο επίσης έμπειρος Μπλακ για να δώσει βάθος και προστασία στους νεαρούς Σακό και Ν’Ντιαγέ που θα προσπαθήσουν να καλύψουν το κενό του Φαλ. Ενδεχομένως να ξεκινήσει δυνατά, όπως συνηθίζει, αλλά όσο οι υπόλοιπες ομάδες βρίσκουν τα πατήματά τους στη σεζόν, η έλλειψη ταλέντου και προσωπικοτήτων της θα φανεί και θα πάει πιο πίσω.
Η Μπάγερν άργησε να βρει τον αντικαταστάτη του Λάσο, ωστόσο έκανε μια καλή επιλογή που φυσικά εμπεριέχει κάποια ρίσκα. Ο Γκόρντον Χέρμπερτ δεν έχει γαλόνια στο μπάσκετ της Ευρωλίγκα και έχουμε δει πολλές φορές καλούς ΦΙΜΠΑ προπονητές να αντιμετωπίζουν προβλήματα στην Ευρωλίγκα. Η Μπάγερν θα στηριχτεί στο γερμανικό της στοιχείο και σε κάποιους παίκτες που διαμένουν χρόνια στο Μόναχο. Η προσθήκη του Μαντάρ και αυτή του Νέιπιερ έχουν ενδιαφέρον με τον δεύτερο να αναμένεται να κουβαλήσει αρχικά την ομάδα και τον πρώτο να βγαίνει μπροστά όσο η σεζόν προχωρά. Θα έχει επίσης ενδιαφέρον το αν μπορέσει ο Γκόρντι να βρει ισορροπία στο παιχνίδι του Έντουαρντς που είναι η επιτομή της αστάθειας και αν μπορέσει να πάρει το 100% από τον Βόιτμαν όπως έκανε περίπου και στην εθνική Γερμανίας. Ο ντα Σίλβα πιθανότατα θα είναι το νέο κεντρικό πρόσωπο του οργανισμού και αυτό θεωρώ, ότι δεν θα αργήσει να φανεί, ενώ βασικό ζητούμενο θα είναι και η πρόοδος του Μπράνκοβιτς. Τέλος, μην ξεχνάμε τον διαχρονικό αρχηγό Λούσιτς που στα 35 του πια διανύει τα τελευταία του χρόνια στην Ευρωλίγκα, περνώντας όλα τα χρόνια του στην άσημη μεν, με υποδειγματικό εργασιακό περιβάλλον δε, ομάδα του Μονάχου. Η Μπάγερν είναι ομάδα με σπουδαίες υποδομές και τεράστια βάση οπαδών, που σωστά δεν πέφτει στην παγίδα της αλόγιστης σπατάλης, αλλά… “το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο Θεός”, λέει ο λαός μας και δεν έχει άδικο. Κάποια στιγμή στη Βαυαρία θα πρέπει να σταματήσουν να είναι τόσο συντηρητικοί και να κάνουν ένα γενναίο άνοιγμα, για να εξερευνήσουν νέους ωκεανούς. Διαφορετικά θα είναι καταδικασμένοι στη μετριότητα.
Νέες εικόνες επιτέλους στην Ευρωλίγκα, με την Παρί να έρχεται να δώσει το δικό της χρώμα στη διοργάνωση. Δεν θα σας πούμε ότι ξενερώσαμε με την αποχώρηση του Ιίσαλο από το κλαμπ, γιατί το γνωρίζετε. Θα σας πούμε όμως ότι έχουμε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την εικόνα του Σπλίτερ στον πάγκο της ομάδας. Ο Βραζιλιάνος άλλοτε παικταράς της Μπασκόνια και των Σπερς με πολλές εικόνες δίπλα (και υπό τις οδηγίες του ως παίκτης) στον Πόποβιτς είναι από μόνος του ένα αίνιγμα αναφορικά με την 3η γαλλική ομάδα της διοργάνωσης. Σορτς-Χίφι-Ουόρντ συνθέτουν ένα τρομερό τρίδυμο αριστερόχειρων που φέρνει μοναδικές ταχύτητες και εντάσεις στο παρκέ κάθε βράδυ με το παιχνίδι τους στο ανοιχτό γήπεδο να είναι one of a kind. Η παρουσία του βραχύσωμου βέβαια Σορτς ως κυρίως χειριστή σε αυτό το επίπεδο γεννά ερωτηματικά, όμως ο επιθετικός του χαρακτήρας θα είναι το αντίδοτο στα μεγάλα κορμιά και wingspans που θα κληθούν να τον περιορίσουν. Ο Μάλκολμ και ο Γιάντουνεν ολοκληρώνουν μια ultra small ball 5άδα που μετά την επίδειξη δύναμη πέρυσι στο Γιούροκαπ θα μετρήσουν τις δυνάμεις τους φέτος στην Ευρωλίγκα με τον στόχο της ομάδας να είναι να αναπτυχθεί αυτός ο κορμός παικτών με ασφάλεια (συν τον Γερμανό Σέντερ, Κράτζερ, κυρίως σε ρόλο σκρίνερ/ριμπάουντερ). Για αυτόν τον λόγο η Παρί έκανε μόλις τέσσερις στοχευμένες μεταγραφές, με παίκτες που έχουν χιλιόμετρα στη διοργάνωση αλλά όχι τόσο ισχυρό προφίλ (Λο, Ουαταρά, Χόμες, Χέιζ), ώστε να μην εκτοπίσουν τον νεανικό σκληρό πυρήνα της ομάδας. Από την άλλη η Ευρωλίγκα αναμφίβολα θέλει να “βάλει στο παιχνίδι” και την αγορά του Παρισιού, οπότε ενδεχομένως να δούμε πολλά ωραία πράγματα από την Παρί φέτος.
Τι να πεις για την ΑΛΜΠΑ; Συμπαθέστατη, αλλά κάπου φτάνει. Φυσικά η πρωτεύουσα της Γερμανίας θα πρέπει να έχει αντιπρόσωπο στο ανώτατο επίπεδο, αλλά κάπου να κάνει και η ίδια κάτι καλό (μετά από χρόνια) για τη διοργάνωση, ε; Ο κόουτς Ίσραελ Γκονζάλεζ δεν παρουσιάζει κάτι καινούργιο εδώ και καιρό και η ομάδα έχει σταματήσει να τροφοδοτεί τη λίγκα με καλούς παίκτες, όπως έκανε τα προηγούμενα χρόνια (Γκιεντράιτς, Φοντέκιο, Σίκμα, Ν’Νοκό, Χέρμανσον, Γκιφάι, Λο, Έρικσον, Σμιθ, Μπλατ, ντα Σίλβα κλπ). Η ΑΛΜΠΑ θα κάνει απλώς ζημιά σε μερικές ομάδες που θα τη βρουν σε καλό βράδυ και ταυτόχρονα κακό δικό τους και θα τερματίσει τη σεζόν με μονοψήφιο αριθμό νικών, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, με την τηλεθέαση στα παιχνίδια της να βρίσκει τον πάτο του βαρελιού. Φέτος, η τριάδα των Σπανιόλο-Πρότσιντα-Σάμαρ θα είναι κάτι που ξανά και ξανά θα παρακολουθήσουμε, αλλά δύσκολα θα μας κεντρίσει το ενδιαφέρον, ενώ μοναδική αχτίδα φωτός φαντάζει το all-around παιχνίδι του Τρέβιον Ουίλιαμς.
Και κάπου εδώ κλείνουμε και για φέτος τα Power Rankings του Momentum. Ευχαριστούμε θερμά τη σελίδα του Fundamentals για την άψογη συνεργασία, ώστε να υλοποιηθεί με κόπο και μεράκι και για φέτος από κάποιους αγνούς… BasketHolics ένα υγιές, ανιδιοτελές και πάντα… ιντριγκαδόρικο μπασκετικό άρθρο.
Outsider feat. Fundamentals
